Share
MidReal Story
The Witch's Awakening
Scenario:Od momentu swoich 16 urodzin Alicja zaczęła mieć powracający sen. Śni o ciemności, która pochłania wszystko dookoła i ona sama się w nim zatapia. W następnej chwili widzi dwie postacie pośród szarej, deszczowej i błostnistej scenerii.
Srebrnowłosa dziewczyna opłakuje leżącą nieruchomo na ziemi blondynkę. Pewnego dnia najlepsza przyjaciółka Alicji, Eleonora zaprasza ją na spotkanie. Wówczas pojawia się grupa zakapturzonych postaci. Okazują się być oddziałem magów służącym arcykapłanowi. Okazuje się, że Eleonora wiedziała, że Alicja jest celem i wszystko zaplanowała. Nagle słyszy kuszący głos w swojej głowie, który obiecuje jej spokój. Alicja mdleje. Wówczas budzi się dusza czarownicy Cassandry. Kiedy Alicja się budzi nic nie pamięta. Kiedy wraca do domu, otrzymuje od rodziców list, który kieruje ją Lurid, stolicy tak zwanego Wewnętrznego Świata, części świata gdzie u władzy są wampiry. List jest zaadresowany do Lysandry królowej wampirów i ma na sobie królewską pieczęć. Sytuacja zmusza Alicję do podjęcia wielu trudnych decyzji.
Create my version of this story
Scarlett
pozytywna i lojalna. Ma brązowe oczy i brązowe włosy, które zawsze nosi upięte w kok.
Alicja
części świata kontrolowanej przez magów. Alicja ma długie blond włosy i błękitne oczy przypominające ocean. Nigdy nie myślała że jej życia diametralnie się zmieni w jeden dzień.
Baltazar
Alice Od momentu swoich 16 urodzin mam powracający sen. Za każdym razem, gdy zamykam oczy widzę otaczającą mnie ciemność, nie słychać żadnych dźwięków, wszechobecna pustka jest przytłaczająca.Zaczynam iść powoli przed siebie i czuję jak mrok próbuje mnie pochłonąć.
Nagle w oddali zaczyna pojawiać się coraz jaśniejsze światło. Wypiętrzam rękę aby osłonić oczy przed bliskością oślepiającej jasności.
Wokół mnie zaczyna znikać pustka, a na jej miejsce pojawia się nowy krajobraz.
Widzę szarą, deszczową i błotnistą scenerię.
Z góry pada zimny deszcz, który uderza w moją skórę.
Po chwili moje oczy przyzwyczajają się do otoczenia i widzę, że stoję na polu błotnistej ziemi, wokół są stare drzewa z suchymi gałęziami, które wyglądają jakby próbowały szarpać szare niebo. W oddali widzę dwie postacie. Jedna z nich klęczy nad drugą leżącą nieruchomo w błocie - dziewczynę z blond włosami ubraną w rozdartą białą suknię.
Dziewczyna z srebrnymi włosami, która klęczy nad nią ma ramiona trzęsące się od płaczu.
Robię następny krok, a moje nogi zapadają się w błoto.
Wtedy ramiona dziewczyny z srebrnymi włosami przestają się trzęsć.
Powoli podnosi głowę i wtedy zaczynam czuć, jakby mój serce zaczyna bić coraz szybciej.
W momencie gdy jej oczy spotykają się z moimi, staję w miejscu.
Jej oczy są czerwone, a na jej policzkach widać ślady płaczu.
Jej usta układają się w szept, którego nie mogę usłyszeć, ale wiem, że to moje imię.
Wtedy staję w miejscu, nie mogąc się ruszyć.
Wokół mnie powietrze zaczyna być coraz cięższe i gęstsze.
Każdy oddech jest coraz trudniejszy niż poprzedni.
Za mną zaczynają pękać gałęzie i szumuć liście.
Moje serce bije coraz szybciej.
Dźwięk za mną zaczyna być coraz głośniejszy.
Srebrnowłosa dziewczyna nie odwraca wzroku od mojego.
W powietrzu czuję smród mokrego błota i wilgotnego liścia.
Wtedy wszystko staje się czarne i budzę się w swoim łóżku.
Moje oczy otwierają się gwałtownie w ciemności.
Wciąż czuję, jakby mój serce bije z dużą prędkością.
Huk pioruna na zewnątrz powoduje, że gwałtownie podnoszę się na łóżku.
Deszcz pada na moje okno w grubych arkuszach, tworząc nieprzewidywalny rytm.
Wtedy zsuwam nogi z łóżka na bok, tak, że moje nagie stopy dotykają zimnej, drewnianej podłogi.
Huk pioruna długo grzmie na zewnątrz, kiedy idę w ciemności przez pomieszczenie do okna.
Moja ręka znajduje klamkę okna i moje palce lekko drżą, kiedy odkręcam ją.
Okno skrzypi i otwiera się z wielkim trudem.
Do pomieszczenia wpada chłodne, wilgotne powietrze, które sprawia, że między plecami przeszedł mnie dreszcz.
Woda pada na parapet okna.
Przechylam się w przód i chwytam ramę okna obiema rękami i wykonuję głębokie wdechy świeżego, wilgotnego powietrza.
Woda z moich włosów spada na moją nocną koszulę.
Chłodne powietrze nieco międzybym uspokoiło, ale moje palce nadal drżą, kiedy się odchylam od okna i wyciągam rękę po zegarek, który leży na szafce obok łóżka.
Jasny ekran sprawia, że zaciskam oczy.
3:00 AM - białe cyfry wyglądają z ekranu.
Zamykam okno i wycieram mokrą twarz z rękawem mojej nocnej koszuli.
Cyfry na zegarku zaczynają się rozmywać, kiedy powolny sen zaczyna ponownie ogarniać mnie.
Wracam do łóżka i ciągnę grubą kołdrę do brody, słuchając monotonnego uderzenia deszczu o okno.
Dźwięk uderzenia deszczu staje się w pewnym momencie niemal hipnotyczny.
Moje powieki stają się coraz cięższe, kiedy koncentruję się na każdej kropli deszczu, która uderza w okno.
Burza wciąż grzmie na zewnątrz, ale jej siła wydaje się coraz mniejsza, kiedy sen wreszcie ogarnia mnie zupełnie.
Budzę się ponownie, gdy jasne światło wpada przez okno.
Wyciągam rękę i chwytam zegarek, który leży na szafce obok łóżka 7:30 am
Wyciągam się z łóżka i wyciągam ręce do góry, rozciągając się.
W korytarzu panuje cisza, jedynie moje kroki są słyszalne, kiedy idę do łazienki.
Widzę swoje odbicie w lustrze nad umywalką - blond włosy są rozczochrane, a pod oczami są ciemne kręgi.
Otwieram kran i gorąca woda zaczyna płynąć.
Para unosi się, gdy zanurzam dłonie w strumieniu, czując, jak ciepło powoli budzi moje zmysły.
Obracam gałąźkę prysznica i wchodzę pod strumień gorącej wody.
Ciepło zaczyna powoli przepływać przez moje mięśnie, rozluźniając je.
Odwracam głowę do tyłu, pozwając wodzie płynąć mi po twarzy i szyi.
Stały strumień wody zmywa resztki niepokoju, jaki pozostał po śnie.
Po chwili wychodzę spod prysznicy i owijam się grubym ręcznikiem.
Idę z powrotem do mojego pokoju, zostawiając za sobą mokre ślady stóp na drewnianej podłodze.
Otwieram szafę i wyjmuję z niej białą koszulę ze złotymi guzikami i granatową spódniczkę.
Wkładam je na siebie, prostując spódniczkę i poprawiając guziki koszuli.
Mój mundurek wygląda dość skromnie w porównaniu do tych bogatych szat, które nosili magowie w mieście.
Staję przed lustrem i przypominam sobie tych kilku studentów z Królewskiej Akademii, którzy przyjeżdżali z Wewnętrznego Świata.
Nosili mundurki w kolorze winnej granaty z srebrnymi ozdobami i emblematami.
Idę do szafki, na której stoi drewniana szczotka do włosów obok rozrzuconych gumek i szpilków.
Chwycam za rękość szczotki, która jest gładka i chłodna w mojej dłoni.
Zaczynam szczotkować od dołu, starając się rozplątać poszarpane pasma tak, aby nie wyciągnąć ich zbyt mocno.
Ruch szczotki jest powolny i mechaniczny, niemalże hipnotyczny.
W miarę jak włosy schną, zaczynają wyłaniać się naturalne fale.
W miarę, jak kontynuuję szczotkowanie, obserwuję w lustrze, jak fale zaczynają powstawać.
Słonec rano wchodzi przez okno i pada na moje odbicie, dając mu ciepły, złocisty odcień.
W pewnym momencie, w trakcie szczotkowania, coś zwraca moją uwagę.
Przechylam się bliżej lustra, a ręka z szczotką pozostaje uniesiona w powietrzu.
Oczy, które normalnie są niebieskie niczym ocean, teraz świecą szmaragdowozieloną barwą.
Zamykam oczy i otwieram je ponownie, ale barwa się nie zmienia.
Moje serce zaczyna walić coraz szybciej.
Odwracam się od lustra i cofam się o krok.
Potykam się i upadam na podłogę.
Podnoszę się z podłogi i staję, ale moje serce wciąż bije szybko.
Głos mojej mamy dobiega z dołu, że śniadanie jest gotowe.
Wracam do lustra i jeszcze raz sprawdzam swoje odbicie.
Oczy są nadal niebieskie.
Chwytam za torbę, która leży obok łóżka i idę do drzwi swojego pokoju.
Schodziłam po schodach, ale nie mogłam wyprzeć z głowy myśli tej dziwnej barwy w moich oczach.
W kuchni pachniało smażonymi jajkami i tostem.
Mama odwróciła się do mnie, a jej twarz rozjaśniła się ciepłym uśmiechem.
"Dzień dobry kochanie," powiedziała radośnie.
Uśmiechnęłam się zmuszona i usiadłam przy stole.
Mama postawiła przed mną talerz z jajkami i tostem i wróciła do kuchenki, śpiewając cichym głosem.
Wzięłam kęs tostu i zaczęłam rozdrabniać go na małe kawałki.
Nie mogłam się skupić na jedzeniu.
Wzięłam kęs jajek i odłożyłam go z powrotem na talerz.
Mama zauważyła to, ale nic nie powiedziała.
Zamiast tego, spojrzała na mnie pytająco i wzięła talerze do zmywarki.
Wstałam z drewnianego krzesła i poszłam do szafki obok drzwi wejściowych, gdzie wisiała moja czarna kurtka.
Wyciągnęłam rękę i zdjąłam ją z haczyka.
Kurtka zaszurała mi pod rękami, kiedy włożyłam ręce do rękawów.
Wstałam w progu i powiedziałam głośno do mamy:
"Idę do szkoły."
Słowa brzmiały dziwnie w ciszy domu.
Zatrzymałam się w progu i moja ręka spoczęła na zimnej klamce.
Mama wyszła z kuchni i podszedł do mnie.
Obejmowała moje ramiona swoimi i przytuliła się do mnie.
"Miłego dnia i bądź ostrożna," powiedziała cichym głosem, szepcząc mi do ucha.
Kiwnęłam głową i wyjrzałam na zewnątrz.
Wstałam na progu i wyjrzałam na zewnątrz.
Powietrze było chłodne i wilgotne.
Wzięłam głęboki oddech, a następnie wychyliłam się na zewnątrz.
Zamknęłam drzwi wejściowe i ruszyłam w dół ulicy.
Wysokie budynki wyrastały z ziemi i tworzyły panoramę miasta.
Wszystko wyglądało tak nowocześnie i wypieszczenie, ale wszyscy wiedzieli, że to tylko maska.
Mężczyźni i kobiety szli w różnych kierunkach, ale ich oczy były zawsze skierowane w dół.
Ludzie byli przerażeni i starali się unikać oczu innych. Wszyscy łączyło jedno, mianowicie: strach.
W pewnym momencie mijam stare budynki Rady Magów. Wielu ludziom kojarzył się z dawnych czasów i zawsze mówili o nim z szacunkiem.
Teraz znajduje się tu Siedziba Zakonu, symbol upadku starego świata i powstania nowego.
Budynek jest otoczony kamiennym murkiem i ma duże okna z kamiennymi ramami.
Drewniane drzwi są otwarte i wychodzą z nich magowie w ciemnych szatach.
Są oni w różnym wieku, ale ich twarze są poważne i skierowane do przodu.
Kiedy mijają mnie, ich oczy są skierowane w dół. Idę dalej w dół ulicy i mijam kilka osób, ale nikt nie zwraca na mnie uwagi.
W pewnym momencie mijamy duży plac, na którym stoi wielki kamienny pomnik Baltazara.
Pomnik jest wykonany z białego kamienia i przedstawia postać mężczyzny w szacie kapłana.
Mężczyzna ma ręce podniesione ku górze i jego twarz jest pełna dumy.
Pomnik jest otoczony kamiennym murem, a na nim rosną kwiaty i krzewy.
Wokół placu stoją drewniane budynki handlowe i restauracje.
Idę dalej w dół ulicy i docieram do szkoły.
Przesxłam przez szkolne bramki i stanęłam na szkolnym dziedzińcu.
Weszłam do szkoły i zaczęłam iść w dół korytarza.
Podeszłam do swojej szafki i zostawiłam torbę w środku. Korytarz był pełen ludzi, postanowiłam poszukać Eleonory.
Eleonora była moją najlepszą przyjaciółką
Miała długie, rudoblond włosy i ciemne brązowe oczy.
Była o dwa lata starsza ode mnie, ale zawsze starała się dbać o mnie. Kiedy byłam smutna, zawsze była przy mnie żeby mnie pocieszyć. Jednak dzisiaj wydawała się inna niż zazwyczaj. Uśmiechnęła się, kiedy mnie zobaczyła, ale jej oczu mówiły coś innego. Było w nich coś dziwnego, smutek być może. Ciężko było powiedzieć.
Podeszłam do niej i zatrzymałam się przed nią.
"Hej Ele, coś się stało? Wyglądasz na smutną," powiedziałam cichym głosem.
Spojrzała na mnie, ale jej oczy były gdzie indziej.
Potem jej spojrzenie zatrzymało się na moim twarzy.
"Nic się nie stało, jestem w porządku," powiedziała zmuszona.
Jej uśmiech wyglądał sztucznie.
"Okej, ale jeśli coś się stało, to powiedz mi," powiedziałam zaczepnie.
Eleonora spojrzała na mnie i potem odwróciła się w kierunku klasy.
Klasa była pełna ludzi, ale ja usiadłam na swoim miejscu obok okna. Nauczycielka weszła do klasy i powiedziała spokojnie " Dzisiaj będziemy czytać trzeci rozdział".Nauczycielka zaczęła czytać z księgi, jej głos brzmiał monotonnie.Westchnęłam cicho, to, będzie naprawdę długi dzień.Kiedy nadszedł czas na lunch wszyscy odetchneli z ulgą.
Wstałam z krzesła i wyciągnęłam swoją skrzyneczkę z lunchem.
Eleonora wstała z krzesła i wyszliśmy z klasy razem.
Wyszliśmy na dziedziniec szkolny i usiadliśmy na ławeczce w kącie.
Otworzyłam skrzyneczkę i wyjęłam kanapkę z szynką.
Wzięłam kęs kanapki i zaczęłam jeść.
Eleonora siedziała obok i wpatrywała się przez dłuższą chwilę.
W końcu powiedziała cichym głosem "Czy mogę cię o coś zapytać?"
Przełknęłam jedzenie i spojrzałam na nią, "Oczywiście" odpowiedziałam lekko zmieszana "O co chodzi?"
"Ufasz mi?" Zapytała, patrząc na mnie swoimi dużymi brązowymi oczami.
Kiwnełam głową "Oczywiście" odpowiedziałam, uśmiechając się do niej.Eleonora wzięła głęboki wdech."W porządku, spotkajmy się w naszym miejscu , w parku po szkole".Kiwnęłam głową. "Ale dlaczego?" spytałam."Poprostu mi zaufaj, dobrze?" odpowiedziała.Wzruszyłam ramionami. "No dobrze, czemu nie" odparłam."Do zobaczenia później" Eleonora wstała i odeszła, znikając w tłumie.Rozejrzałam się, niebo było ciemno szare i zbierało się na deszcz. Na dziedzińcu zostało już tylko parę osób kończących swoje śniadania.
