Share
MidReal Story
Przyjaciele do zakochanych
Scenario:Me - main protagonist.
Rika, Miyu, Alessandra and Taylor Finley are all my close female friends. But one day all of them started getting a little bit to close...
Create my version of this story
Alessandra Delaney
curious and skeptical,friends with Justin and Christine,short black hair,green eyes,intelligent and cautious
Me
Male,student,loves conputer games and anime
Miyu
My girlfriend. She's beatiful,she's student,has black long hair,loves cosplays and anime and loves wearing short skirts (she never wears pants). Ma wielkie cyce
Mam cztery piękne przyjaciółki.
Rika, Miyu, Alessandra i Taylor Finley.
Każdy z nich ma coś, co mnie przyciąga.
Rika ma piękną, atletyczną sylwetkę.
Miyu ma piękne, długie czarne włosy.
Alessandra ma piękne krótkie czarne włosy i zielone oczy.
Taylor Finley ma piękne, krótkie czarne włosy i ostry jak myszą twarz.
Wszyscy są moimi przyjaciółmi.
Ale pewnego dnia zaczęli przekraczać granice przyjaźni.
"Hej, Finley! Dawno się nie widzieliśmy!"
Przywitałem Taylor Finley, która siedziała sama przy stole w stołówce.
"Cześć, Taro! Tak, dawno się nie widzieliśmy!"
Uśmiechnęła się do mnie.
"Gdzie jest Rika, Miyu i Alessandra?"
Usiadłam przy stole i zapytałam ją.
Poszli do biblioteki. Też chciałem tam iść, ale miałem pomysł na mój następny artykuł i musiałem go zapisać.
Spojrzała na mnie swoimi dużymi oczami.
"Jaki jest tytuł twojego następnego artykułu?"
Zapytałem ją.
"Mój następny artykuł to: Czy dziewczyny naprawdę mogą kochać chłopaków szczerze? A może tylko pragną ich uwagi?"
Spojrzała na mnie swoimi dużymi oczami.
„Czy myślisz, że dziewczyny naprawdę mogą kochać chłopaków?”
Kiwnąłem głową.
Tak.
"Naprawdę?"
Taylor przesunęła się na swoim miejscu, a jej notes zsunął się po stole.
Pochyliła się do przodu i rozejrzała po stołówce, zanim jej wzrok znów powrócił do mnie.
Cóż, obserwowałem ciebie i twoich przyjaciół. To znaczy, przyglądałem się, jak reagują na ciebie.
Pukała palcami w kubek z kawą.
Szczególnie Rika i Miyu. Zawsze rywalizują ze sobą, nawet jeśli chodzi tylko o twoją uwagę.
"Jak to?"
Zapytałem, szczerze ciekawy.
Wyciągnęła telefon z kieszeni i przeszukała kilka zdjęć, które zrobiła.
"Widzisz? Tak to wygląda. Kto siedzi najbliżej ciebie podczas lunchu, kto najgłośniej się śmieje z twoich żartów... to jak mała rywalizacja między nimi."
Przesuwając palcem po zdjęciach, jej dłoń musnęła moją, zatrzymując się tam na chwilę dłużej, niż było to konieczne.
Zamknęła swój notes z głośnym trzaskiem i wstała.
W każdym razie, muszę już lecieć. Obiecałem Alessandrze, że spotkam się z nią w bibliotece.
Uśmiechnęła się do mnie po raz ostatni, zanim odeszła.
Pozostałem na miejscu przy stole, wpatrując się w pusty fotel, na którym jeszcze chwilę temu siedział Taylor.
Wciąż czułem ciepło jej obecności, delikatny zapach jej perfum unoszący się w powietrzu.
Mój telefon zawibrował, informując o przychodzącej wiadomości od Alessandry.
"Hej, przychodzisz do biblioteki?"
Zawahałem się na chwilę, zanim odpowiedziałem.
"Tak, wkrótce tam będę."
Gdy pisałem swoją odpowiedź, w mojej głowie zaczęła kształtować się pewna myśl.
Może nadszedł czas, aby wziąć sprawy w swoje ręce i coś zrobić z narastającym napięciem między moimi przyjaciółmi.
Otworzyłem nową rozmowę na swoim telefonie i dodałem do niej wszystkie cztery dziewczyny.
Potem napisałem wiadomość, zapraszając ich wszystkich na spotkanie w lokalnym arcade w ten weekend.
To była swobodna atmosfera, która mogła pomóc złagodzić nieco niezręczność, jaka narosła między nimi.
Wcisnąłem przycisk "wyślij" i z niepokojem czekałem na ich odpowiedzi.
Taylor była pierwsza, która zobaczyła wiadomość, ale nie odpowiedziała od razu.
Zerknąłem z telefonu i przez okno stołówki dostrzegłem Rikę i Miyu, idące razem, z głowami blisko siebie, pochłonięte rozmową.
Obie jednocześnie wyciągnęły swoje telefony i spojrzały na nie.
Rika szturchnęła Miyu łokciem, z figlarnym uśmiechem na twarzy.
„Wygląda na to, że ktoś próbuje nas wszystkich zebrać,” powiedziała, trzymając telefon w górze.
Miyu zaśmiała się cicho, a w jej oczach błyszczał figlarny błysk. "Tak, ale zastanawiam się, czy to naprawdę chodzi tylko o gry, czy może o coś zupełnie innego."
Wychodzę z stołówki i dostrzegam Taylor idącą samotnie ścieżką na dziedzińcu.
Trzyma swoją notatnik blisko serca, a głowę pochyla w skupieniu.
Moje serce zaczyna bić szybciej, gdy szybko zaczynam biec, żeby ją dogonić.
Musisz słyszeć moje kroki, bo zwalnia, ale nie odwraca się, by na mnie spojrzeć.
Popołudniowe słońce rzuca długie cienie na ceglaną ścieżkę, a inni uczniowie zaczynają wychodzić z zajęć, kierując się w różne strony.
Wpadam w rytm jej kroków, dopasowując swoje kroki do jej.
Taylor wpatruje się przed siebie, nie zwracając na mnie uwagi, choć wiem, że jest świadoma mojej obecności.
Mój telefon znów wibruje, prawdopodobnie to odpowiedzi od innych na zaproszenie do arcade, ale na razie to ignoruję.
Zamiast tego skupiam się na znalezieniu odpowiednich słów, które mógłbym powiedzieć Taylor.
Idziemy w milczeniu, aż docieramy do bramy kampusu.
Sięgam ręką i lekko dotykam jej ramienia, co sprawia, że nagle się zatrzymuje.
Ona obraca się w połowie, jej ostry profil wyraźnie zarysowany na tle popołudniowego słońca, ale wciąż nie chce spojrzeć mi w oczy.
"O tym arcade w ten weekend," zaczynam, mój głos cichszy, niż zamierzałem.
Taylor przesuwa swój notes na drugie ramię, tworząc subtelną barierę między nami.
Uczniowie przechodzą obok nas z obu stron, a napięcie gęstnieje z każdą mijającą sekundą.
Kiedy w końcu na mnie spojrzała, jej wyraz twarzy był ostrożny, profesjonalny – jakby przeprowadzała wywiad z źródłem do swojego artykułu.
Biorę głęboki oddech i kontynuuję: "Wiem, że jesteś zajęta swoim artykułem, ale potrzebuję cię tam. Nie jako dziennikarki, ale jako mojej przyjaciółki, która dostrzega rzeczy, które umykają innym."
Jej chwyt na notesie nieco się luzuje, a przez chwilę dostrzegam prawdziwą Taylor, kryjącą się pod jej zawodową maską.
"Wiem, że myślisz, że jestem ślepy na to, co dzieje się w grupie," przyznaję, a w moim głosie słychać bezbronność.
Ale dopiero kiedy zwróciłeś uwagę na to, jak zachowują się Rika i Miyu, uświadomiłem sobie, jak wiele się zmieniło.
Taylor przegryza wargę, rozważając moje słowa.
Widzę, jak w jej umyśle kręcą się tryby, gdy rozważa swoje opcje.
"Czuję się zagubiony bez twojego wglądu," przyznaję, robiąc krok bliżej do niej.
"Potrzebuję cię tam, żeby pomogła mi zrozumieć, co się dzieje."
Patrzy znowu na swój notes, a potem znów na mnie.
"Dobrze," mówi w końcu, wkładając notes do torby.
"Alessandra już tam jest z innymi. Chodźmy."
Kiwnę głową, czując ulgę, i zaczynamy iść razem w stronę biblioteki.
Idąc ścieżką, Taylor rzuca mi ukradkowe spojrzenie.
"Obiecaj mi tylko jedno," mówi, jej głos jest teraz łagodniejszy.
Taylor przestaje i odwraca się, by spojrzeć mi prosto w oczy.
Jej wyraz twarzy jest poważny, ale w jej oczach dostrzegam nutkę zmartwienia.
Kładzie dłoń na moim ramieniu, jej uścisk jest mocny, ale nie niemiły.
"Obiecaj mi coś," mówi, jej głos staje się cichszy, tak że tylko ja mogę go usłyszeć wśród gwaru przechodzących uczniów.
Czekam, aż dokończy, ale ona nie spieszy się, starannie dobierając słowa.
Jej zeszyt, który trzymaliśmy między sobą jak tarczę, teraz spoczywa pod jej ramieniem.
"Nie pozwól, żeby to, co się tutaj dzieje, zniszczyło to, co wszyscy mamy," kontynuuje, jej głos jest stabilny, ale słychać w nim nutę pilności.
"Żadnych impulsywnych decyzji. Żadnego faworyzowania."
Jej oczy intensywnie przeszukują moje, czekając na moją odpowiedź.
Otwieram usta, by się zgodzić, ale ona lekko zaciska uścisk na moim ramieniu.
"Naprawdę to mówię," nalega, a w jej głosie słychać ostrzeżenie.
Idę z Taylor do biblioteki, jej dłoń wciąż mocno trzyma moją ramię.
Gdy zbliżamy się do wejścia, delikatnie kładę swoją dłoń na jej, czując iskrę elektryczności przy tym dotyku.
„Obiecuję,” mówię, patrząc jej w oczy.
Zrobię wszystko, co w mojej mocy, aby nas wszystkich chronić.
Uścisk Taylor nieco się luzuje, a ona kiwa głową niemal niezauważalnie.
Jej oczy łagodnieją, a na chwilę dostrzegam błysk dziewczyny, którą znałem, zanim wszystko się zmieniło.
Wchodzimy razem do biblioteki, przeszukując wzrokiem pomieszczenie w poszukiwaniu Alessandry i reszty.
Siedzą przy stole w tylnej części, otoczeni stosami książek i papierów.
Prowadzę Taylor w ich stronę, wyciągając dla niej krzesło obok Alessandry.
Siada, kładąc swój notes na stole przed sobą.
Siadam obok niej, nasze ręce wciąż się dotykają pod stołem.
Alessandra podnosi wzrok znad książki, a na jej twarzy maluje się ciekawość.
„Hej,” mówi cicho, jej głos ledwie słyszalny nad cichym szumem biblioteki.
Zerkam w górę i widzę, jak Miyu i Rika wchodzą przez szklane drzwi, ich kroki odbijają się echem w cichym pomieszczeniu.
Moja ręka instynktownie cofa się od dłoni Taylora, gdy zbliżają się do naszego stołu.
Miyu zsuwa się na krzesło naprzeciwko mnie, jej długie czarne włosy opadają na przód, gdy pochyla się, by szepnąć „cześć”.
Rika zajmuje ostatnie miejsce, wciskając się między Miyu a Alessandrę.
Jej atletyczna sylwetka ociera się o obie, gdy się osadza, sprawiając, że Alessandra lekko się przesuwa, by zrobić miejsce.
Stół wydaje się teraz zatłoczony, gdy wszyscy pięcioro jesteśmy ściśnięci blisko siebie.
Taylor otwiera swój notes, udając, że coś zapisuje, ale widzę, że kątem oka obserwuje każdy ruch Miyu.
Kiedy stopa Miyu przypadkowo ociera się o moją pod stołem, zastygam, a serce zaczyna mi szaleć w piersi.
Podnoszę wzrok, spotykając oczy Taylora, i zdaję sobie sprawę, że to właśnie ten moment, w którym wszystko zaczyna się zmieniać.
